Pod namiotem

Albert Gżegżółka wiedział, że z zaproszenia Rodryka nie wyniknie nic dobrego. Rodryk – zwany teraz Ryszardem, Rysiem, pysiulkiem, szwagrem albo mordo-ty-moja-kiedy-ostatnio-piliśmy – był kiedyś potężnym germańskim magiem, tak jak Albert. Ale Albert postawił na rozsądek. Przed swoimi wrogami skrył się w ciele szynszyli i teraz z godnością, którą może mieć w sobie tylko stworzenie trzymane w pionie przez ogon, pełnił obowiązki rektora Wyższej Szkoły Mediów, ucząc młodych ludzi, jak pełnić ten wymagający zawód.

Bycie medium to przecież nie w kij dmuchał.

A Rodryk wybrał o wiele gorszą ścieżkę.

Rodryk ukrył się przed swoimi magicznymi wrogami w ciele białego, heteroseksualnego mężczyzny z przedmieści.

Rodryk miał głupawą żonę, wkurwiające dzieci, dom na kredyt i samochód od – skądinąd – Niemca, a tuje rosły przycięte tak równo na jego trawniku, jak równo niegdyś były przycinane głowy jego wrogów. Rodryk chodził na wesela, komunie, zjawiał się w pracy i miał w zasadzie wszystko, czego biały, heteroseksualny mężczyzna może pragnąć w życiu.

Nie miał tylko jednego.

Poczucia sensu.

Dlatego zabrał Alberta na męski wypad do lasu. Rozstawił namiot, rozpalił ognisko wśród drzew i pieprzył przez pół nocy o kredytach, tujach i wełnie-mineralnej-na-dach-znów-podnieśli-cenę-skurwysyny, a Albert siedział przed nim, tarł łapką szynszyle oczka i nie mógł się nadziwić, co mu się porypało we łbie, że przyjął te zaproszenie.

A potem było jeszcze gorzej.

Potem Rodryk wyciągnął wódkę.

– Pij, Albert – wymamrotał, a jego łysina zdawała się świecić od taniej lampki z Decathlonu.

– Kurwa, jestem szynszylą – burknął Albert, a R jak zawsze słabo mu wyszło przez przednie zęby – Gwint mi nie wlezie do pyszczka.

– No to zmień postać – parsknął Rodryk – Stary, ze mną się nie napijesz?

– Nie jestem twoim szwagrem, żeby słuchać takich rzeczy – obruszył się Albert, bo choć w samotności pijał tanie wino z butelek po drogiej whisky, to jednak lubił dbać o pozory. No i przede wszystkim: do wina miał swoją słomkę, wielorazową słomeczkę w różowe flamingi, bo za życia germańskiego mściciela nigdy nie widział tych słodziaków na żywo.

Zalane tłuszczem i nieszczęściem przedmieści oczy Rodryka błysnęły przebiegle.

– Rozumiem stary. To proste, że się boisz. Nie musisz tego robić, jeśli strach jest od ciebie większy. W sumie strach zawsze jest większy, gdy jesteś szynszylą.

Albert przypierdoliłby mu w sam środek ryja, gdyby nie to, że jego łapka była cienka jak zapałka.

– Wiesz, że mnie znajdą – odparł jednak tylko, siląc się na wyżyny ogłady. Tkwił przecież przez stulecia w ciele szynszyli, by kryć się przecież przed swoimi wrogami.

– Tutaj? W tym lesie? Chuja, a nie Ciebie znajdą. Zmieniaj postać, żaden jeden się nie dowie.

Rodryk odkręcił korek w butelce i gryzący zapach alkoholu poniósł się w namiocie. Albert zamrugał szynszylim oczkiem, spojrzał na udręczonego białego, heteroseksualnego mężczyznę z przedmieści i na wódkę, na mężczyznę i na wódkę, a potem wymamrotał z rezygnacją pradawne zaklęcie.

Buchnęło wtedy w powietrzu, huknęło, zapach pradawnej germańskiej magii wypełnił namiot,  a lampka z Decathlonu na chwilę zgasła.

Gdy zapaliła się na nowo, na karimacie siedział blondwłosy, postawny mężczyzna w szarawej tunice i tylko podejrzanie równe żęby mogły zdradzać, że chwilę temu był szynszylą.

Ale Rodryk nie był zachwycony.

Rodryk wypuścił z ręki butelkę, a wódka polała się smętną strugą na karimatę.

Na żółtej płachcie namiotu widać było dwa cienie.

I tylko jeden z nich należał do Alberta.

***

– Rusz się – wybełkotał Rodryk, jakby już się napierdolił – Rusz się, Albert!

– Kurwa, Rodryk – Albert skorzystał z ludzkiej żuchwy, by wyartykułować przekleństwo – Mieliśmy pić, a nie grać w twistera pod namiotem.

Rodryk nie odpowiedział. Patrzył się martwo w punkt nad Albertem, a jego pełne wargi zaczęły miotać bezgłośne przekleństwa. Widział wyraźnie cień Alberta – a ta druga smuga, która wznosiła się od ziemi aż po szczyt namiotu, nie mogła należeć do żadnego człowieka. Przez myśl Rodryka – tudzież Ryszarda, tudzież misia-pysia albo szwagra – przemknęły wszystkie znajome legendy i opowieści, wszystkie artykuły z gazet o zwyrodnialcach i gwałcicielach, a na końcu tego kołowrotka myśli pojawiła się ta najstraszniejsza.

Kurwa, faktycznie znaleźli Alberta.

Albert tymczasem odwrócił się i Rodryk miał wrażenie, że postawna sylwetka skurczyła się od razu. Patrzył długo na nieruchomy cień. Ruszył jedną ręką. Widmo się nie ruszyło. Ruszył drugą. Smuga pozostała w bezruchu. Wstał w namiocie, strzelił głową w sufit i zaklął, usiadł.

Smuga cienia nadal wisiała ponuro, nieruchoma i groźna jak obietnica śmierci.

– Znaleźli mnie – głos Alberta wydał się nagle zimny i obcy, jakby rozbrzmiał przed wiekami i dopiero teraz go dopadł – Znaleźli mnie. Jesteś gotów na to, by umierać? – obrócił się w stronę Rodryka, a w jego niebieskich oczach lśniło coś, czego Rodryk nie widział do stuleci.

Żaden z jego kolegów – białych, heteroseksualnych mężczyzn z przedmieści – nie patrzył na świat w taki sposób.

Było to spojrzenie istoty ruszające na ścinanie łbów swoich wrogów.

– Albert, ja mam kredyt – zajęczał Rodryk – Żona sama nie spłaci hipoteki, a zajęcia dzieci…

– Pierdol dzieci – rzucił Albert nieobyczajnie – On wypruje im flaki i powiesi sobie na szyi, jak się zorientuje, że ich ojciec pił ze mną. Czy jesteś gotów, by umierać?

Rodryk poczuł nagły ucisk serca i pęcherza.

– Nnnnie… – wyjęczał, paląc się ze wstydu jak niewierne wioski w 1345 – nie mogę teraz umierać.

Spojrzenie Alberta było nieodgadnione.

– No to nie wyłaź chociaż z namiotu.

***

Gdy Albert otworzył wejście do namiotu, zapach mokrego lasu uderzył go w nozdrza. Ale poza gryzącą wonią śmierci i paproci, było tam coś jeszcze – nieuchwytny zapach magii, który Albert wyczuwał zawsze, gdy obok niego się znajdował.

To od niego uciekał przecież od stuleci.

Wziął głęboki oddech i pomyślał, że to pewnie ostatni ludzki oddech w jego życiu. Spojrzał w gwiazdy, które lśniły nad czarnymi kształtami świerków. Przypomniał sobie najsroższe zaklęcia – te, o których nawet nie myślał na osierszczonym fotelu dyrektora szkoły mediów i wyszedł z namiotu.

A widmo już tam było.

Potężne, wysokie jak świerk, ciemne jak noc, z twarzą zniekształconą jak twarz leżącego w ziemi trupa. Ptaki ucichły, wiatr ustał i słodkawy zapach zwłok wisiał w powietrzu jak cisza, która zalega w przestworzach przed burzą. Albert spojrzał na nie od góry do dołu, zmierzył wzrokiem nieruchomą posturę, pomyślał z żalem o przytulnych zakamarkach szkoły mediów, wziął głęboki oddech i rzucił hardo:

– Więc przychodzisz, by mnie zabić, widmowy skurwielu?

Nieruchoma do tej pory postura drgnęła. Wstrząs przeszedł przez strunowate ciało widma i Albert sam zadrżał. Co ten skurwiel szykuje? Jakie zaklęcie jest tak potężne, że rusza całe ciało widma? Co on do cholery chce odjebać?

Zimna strużka potu spłynęła mu przez całe plecy, zostawiając gryzące igiełki na kręgosłupie. Ręce mu zadrżały i nagle Albert zorientował się, że powietrze mu zalega w piersiach, a serce zaczyna łomotać w przyspieszonym rytmie.

Pora umierać, pomyślał z godnością dawnego germańskiego wojownika. Szkoda tylko, że nikt nie pochowa mnie w obrzędzie ognia i wody, bo ten debil Rodryk zaraz też zginie.

I wtedy widmo zrobiło kolejny ruch. Następny wstrząs. I jeszcze jeden, i drugi.

A Albert patrzył na to zastygnięty i własnym oczom nie wierzył.

Widmo nie ruszyło do walki.

Po widmowym pysku trupa zaczęły płynąć łzy.

***

Gdy Albert z powrotem wlazł do namiotu, Rodryk był już w połowie siwy. To znaczy – tak mu się wydawało, że osiwiał, bo gra cieni na płachcie namiotu była najgorszą rzeczą, którą oglądał, gorszą, niż przegrana polskiej reprezentacji i jubileuszowy odcinek Klanu, oglądany z pięcioma koleżankami żony.

Ale zrozumiał, że pierdoli – i że dopiero teraz osiwieje naprawdę, gdy za Albertem do namiotu zaczął się wciskać ktoś jeszcze.

Potężne, ciemne jak noc widmo z twarzą zniekształconą jak twarz leżącego w ziemi trupa.

– Przepraszam najmocniej – wymamrotało widmo, próbując upakować swoje strzeliste kończymy w namiocie-trójce z Decathlonu – Jestem widmem białego, heteroseksualnego mężczyzny z przedmieści i nie mogę znaleźć za grosz poczucia sensu. Czy panowie mają może wódkę?

Zajrzyj także na Spotify, by poznać wersję czytaną tekstu: